Aquí tes o meu poema a Isaac e, como curiosidade, outro moi anterior que lle dediquei a un científico galego amigo seu, o xeólogo Isidro Parga Pondal. Saúde, ciencia e poesía.
COMPAÑEIRO ANCESTRAL ISAAC DÍAZ PARDO
Compañeiro ancestral Isaac Díaz Pardo:
Escribo ao antigo Castro de Samoedo
sobre o unánime corpo dos galaicos,
outra vez cerámica escachada
a golpes de usura e desmemoria.
Escríboche como ti nos escribías,
coa tinta fraternal da memoria das vítimas.
Escribo á Bauhaus da Magdalena
escoitando tangos e milongas
que traen exiliación na diáspora
e derrotas na procura de derrotas.
Escríboche como ti nos escribías,
coa tinta laboral dos militantes dos actos.
Escribo á futurista utopía de Sargadelos,
pois man a man o emigrante e o exiliado
construíron con caolín as esperanzas
do laboratorio de formas integrais.
Escríboche como ti nos escribías,
coa materia prima do mañá moi dentro.
Escribo ao recanto máis humilde
do teu corazón construtivista,
afluíndo sempre avances libertarios
pola arteria visible dos tubos funcionais.
Escríboche como ti nos escribías,
pola aberta unión libre, camarada.
Escribo como ti nos escribías,
homo faber tenaz, xenial e solidario,
pois contigo estivemos no principio
e contigo estaremos máis alá do final.
Escríboche como ti nos escribías,
dispostos sempre a comezar.
Porque se algo é mentira, compañeiros,
é que morreu Isaac.
Claudio Rodríguez Fer
MINERAL HABITABLE
A Isidro Parga Pondal
Eu sei dun nobre bloque de granito e de xisto
antigo como un fósil perdido nas idades.
A casa de pedra na que habito e me habita
mantívose perenne dende o pasado ígneo:
as rochas metamórficas formadas en milenios
abundan nesta terra lonxana nas orixes.
Sedimentarias penas grandes libros de pedra
nos que non pode lerse a historia do pasado
agardan por Galicia nun silencio de séculos.
Non hai sobre o planeta un máis antigo e pétreo
mineral habitable.
Claudio Rodríguez Fer, A boca violeta, 1987.